De Azoren

De Azoren, 14 juni 2010

De Azoren zijn zo mooi, daar zijn al onze medezeilers het wel over eens. Niet alleen mooi vanwege de natuur, maar vooral mooi omdat de bevolking zo vriendelijk is. Het verschil met de Carieb is enorm. Wat ook anders is, is het weer. De lente op de Azoren is erg laat dit jaar. Men spreekt al over de slechtste winter en voorjaar in 90 jaar! Wij vinden het prima, na de warme Carieb is het Westeuropese klimaat op de Azoren best wel lekker. Maar na twee dagen regen vonden wij het toch wel prettig dat het weer droog werd. Inmiddels schijnt de zon volop.

De Portugezen ontdekken de eilanden in 1427. Maar al in 1154 schrijft een cartograaf Sherif Mohammed al Edrisi in dienst bij King Roger de II van Sicilië al over een groep van 9 eilanden ten NW van de Canarische Eilanden. De eilanden liggen verspreid over een behoorlijke afstand van zo’n 500 km. De meeste schepen komen aan op Horta, hoofdstad van het eiland Faial. Joshua Slocumbe wordt beschouwd als de eerste (solo)zeiler die in 1895 het eiland aandoet met zijn 9 meter lange Spray.

We huren samen met Kees en Trees van de Rebel een Opeltje. Past best wel met zijn zessen in zo’n auto vinden wij. De politie denkt daar anders over, we passeren een verkeerscontrole maar een oplettende politieman zorgt er voor dat wij even later aangehouden worden. Om een lang verhaal kort te maken, terug naar de autoverhuurder, die met enige bijbetaling nog een 9 persoonsbus heeft voor ons. We krijgen gelukkig geen bekeuring.
In het noordwesten is het eiland in 1957/1958 getroffen door een vulkaanuitbarsting. We zien een film, vooral voor Lotte en Silke leuk om te zien hoe een vulkaanlandschap ontstaat. De vuurtoren staat daardoor niet meer op de punt van het eiland, ze hebben er een fraai museum van gemaakt en uiteraard beklimmen we de vuurtoren.
Aan het eind van de dag eten we in een leuk restaurantje aan de noordkant van het eiland.Er zijn nog twee hele jonge katjes, dus Lotte heeft het helemaal naar haar zin. In de schemering rijden we eerst nog over een hobbelige weg terug naar Horta.
Het tegenovergelegen eiland Pico bezoeken we met de ferry, wel zo gemakkelijk. Met een taxi hebben we een rondrit, we bezoeken Lajes in het zuiden, hier is inmiddels ook al een kleine jachthaven (met Europees geld) gekomen. Het walvismuseum is dicht, dus besluit Akke een week later nog een keer te gaan, ook Sophia van de Mjolner gaat dan mee.

De Mjolner en de Fides komen arriveren vlak achter elkaar. Vooral de Fides heeft het zwaar gehad met windstoten tot 45 knopen (windkracht 9). Ze zijn blij dat ze er zijn, ze hebben zelfs water in de cockpit gekregen, dat is in 12 jaar zeilen nog nooit gebeurd.

We besluiten ook nog op een walvissen toer. We hebben zwemspullen bij ons om te zwemmen met dolfijnen, we zien een soort die we nog niet eerder gezien hebben, alleen hebben ze geen zin in zwemgezelschap. We zien vervolgens diverse Sperm walvissen, de mannetjes kunnen ca 20m lang worden!
We bezoeken ook nog John van Opstal, al ruim 20 jaar heeft hij het bedrijf Screamshaw. Hij bewerkt tanden van potvissen, een uitstervend beroep. Met een scherpe pen krast hij minutieus een tekening, daarna wordt er inkt over heen gedaan wat in de krassen blijft zitten, na polijsten ziet het er schitterend uit.

Peter Café Sport is een begrip en is uitgeroepen tot het meest populaire zeilerscafé ter wereld, ik vraag me alleen af door wie. Jose is de kleinzoon van de oprichter en geeft een rondleiding in het museum er boven. De naam Peter komt van een officier in de tweede wereldoorlog die vond dat de vader van Jose, toen een jaar of 18, zo leek op zijn zoontje Peter. Al snel werd dit de gebruikelijke naam, eerst bij de zeevarenden, later bij de zeilers maar ook snel bij de lokale bevolking. Het pand is van buiten blauw, deze kleur is afkomstig van de Nederlandse zeeslepers van Smit in de oorlog, deze kleur verf wordt nog steeds toegepast. De biefstuk na een lange overtocht smaakt uitstekend en we kunnen weer een lekker tapbiertje drinken, in de Carieb wordt nauwelijks tapbier geschonken. Kortom voor menig zeiler maar ook voor ons is dit óns stamcafé.

Op Horta is het goed gebruik dat je zelf een schildering maakt op de kade. De hele haven is voorzien van de meest fraaie en leuke beschilderingen, ons beschildering van 12 jaar geleden is nog goed te zien, maar is wel aan een opknapbeurt toe. Ook de beschildering van vrienden van ons toen met hun boot Sebanie knappen wij op. Al snel volgt de Trinath en vereeuwigen wij ook de Fides op de kade van Horta. Het houdt je lekker bezig.

Na bijna een maand is het toch echt tijd om verder te gaan, de bakboord motor loopt weer als een zonnetje, dankzij Kees’ hulp. De roeren zijn met RVS-plaatsjes verstevigd en hebben nieuwe bussen gekregen zodat er geen speling meer is. Het zeil is gerepareerd, Udo van de Windjammer heeft me geholpen bij het vervangen van een O-ring van de stuurboordmotor. Dat wil zeggen, hij deed het werk en ik keer interessant toe. Jeroen van de Mjolner heeft me geholpen met mijn MaxSea navigatiekaarten. Wat zou er toch van ons terechtkomen zonder al deze hulpvaardige medezeilers. Helemaal top!

We vertrekken van Angro do Heroismo op het eiland Terceira. Deze plaats met zijn prachtige naam staat op de Wereld Erfgoed lijst, al vanaf 1543 kreeg men stadsrechten. En we vertrekken na de wedstrijd Denemarken - Nederland!