Marokko, een schitterend land
Door: Henri van Lierop
Blijf op de hoogte en volg Henri
15 Oktober 2009 | Marokko, Essaouira
Essaouira 14 oktober 2009
Marokko
Op 30 september vertrekken we om 15.00u van Portimao, met een lekker windje en een snelheid van 7 knoop gaan we de eerste nacht in. De Tangaroa met Wierd, Carolien en de kinderen Suze (2) en Tamar (1) varen we samen 200 mijl naar Rabat, de hoofdstad van Marokko. De volgende ochtend moeten we motoren, de zee is nagenoeg vlak. De kinderen willen zwemmen in 3000m diep waterl We leggen de boot stil en hangen een lijn uit. Ze springen met wat aarzeling in het water, al snel zijn ze er (gelukkig) weer uit. Het koelt wel lekker af. Na een kleine twee dagen varen leggen we aan in de Marina Salé aan de linker oever van de rivier. We worden verwelkomd door de havenmeester, politie, douane en zelfs een vrouwelijke dokter met een mondkapje komt bij de Tangaroa aan boord om te kijken of we geen besmettelijke ziektes onder de leden hebben. We vullen voor een ieder een formulier in; als Wierd bij zijn beroep aangeeft dat hij dokter is, geeft de vrouwelijke arts wel aan dat een verdere inspectie van onze gezondheid niet nodig is. De Marina is super beveiligd en zeer luxe. Er worden fraaie appartementen gebouwd en de restaurants en bars zitten ’s avond vol. Rabat lijkt meer op een moderne westerse stad alhoewel de Islamitische cultuur duidelijk merkbar is.
We bezoeken de Medina van Salé, zeg maar de oude binnenstad. We komen terecht in een groep van kinderen die pauze hebben van school. Ze zijn zeer nieuwsgierig naar ons, ze spreken redelijk goed Frans. De conciërge vertelt met trots dat de school nu jongens én meisjes heeft, nog niet zo lang geleden gingen alleen de jongens naar school. Op straat merk je toch wel de armoede. Er is veel afval te zien, we hebben Silke strikte orders gegeven dat ze de honden niet mag aaien. Er zijn bedelaars, ook Lotte en Silke zien het verschil met het welvarende Portugal. We leggen uit dat de kinderen in Marokko geen Nintendo hebben, dat maakt wel indruk. Er zijn overal kleine winkeltjes, nagenoeg alles is verkrijgbaar, maar je moet soms wel even zoeken. De volgende ochtend gaan we worden we door een bootje van de Marina naar de andere kant van de rivier gebracht, samen met de Tangaroa bezoeken we de Oudaïaskasba van Rabat. De kasba is gebouwd door een Arabische stam Oudaïa rond 1700 om de stad te beschermen tegen plunderaars en buitenlandse veroverars. Het is inderdaad onneembaar met zijn enorme muren en torens. We bezoeken de Andalusische tuin en het museum. De Moskee uit 1200 is helaas gesloten. We lopen door de Rue des Consuls, hier moesten vroeger alle consuls verplicht wonen van de Marokkaanse overheid. Ik koop een Marokkaans T-shirt voor waarschijnlijk te veel geld. Er zijn prachtige tapijten, in de kleine straatjes zie je van alles, het lijkt net een grote rommelmarkt. Zelfs de smid is hier nog actief met het lassen van een oude barbecue.
De volgende dag gaan we verder naar El-Jadida (De Nieuwe). Bij het vertrek krijgen we weer het circus van douane en politie, elke haven betekent opnieuw in- en uitklaren. Ze moeten zelf ook een beetje schaapachtig lachen om de bureaucratie. Ze geven zelfs aan dat er honden komen voor controle, als we aangeven dat we graag voor donker (het is inmiddels 19.00u) de haven uit willen zijn, laten ze ons gaan. Een boot van de Marina begeleidt ons en in de ondergaande zon worden we door honderden bewoners ‘uitgekeken’. De volgende ochtend zijn we in El-Jadida, we leggen aan langszij een tweetal schepen van het ministerie “Maritime de pecheurs”. De havenautoriteiten verwachten eigenlijk een ‘presentje’ in de vorm van sigaretten of whisky. Wierd en ik zijn met ons tweeën en dus durven ze het ons niet echt te vragen. Het inklaren gaat echter best wel snel. El-Jadida heeft een bijzondere historie. In 1502 vestigden de Portugezen zich in El-Jadida en bouwden hier een Portugees fort, wat fraai gerestaureerd in. We bezoeken dit fort en de Medina. Er is een Portugese Citerne, zeg maar een groot gedeeltelijk ondergronds waterreservoir om vijandige belegeringen te overleven. Dit reservoir is bij toeval in de 60-er jaren ontdekt. Kinderen springen van de ruim 10 meter hoge stadsmuur in het water en vissersbootjes van soms maar 8 meter lang met BBM lossen hun vangst. Het is een heel spektakel wat de hele nacht doorgaat. Op zee worden we veelvuldig gevraagd of we geen vis willen kopen, we zijn als de dood echter voor schade, de bootjes zijn dan wel klein maar ontzettend sterk.
De laatste stad die we bezoeken is Essaouira (spreek Essa-wera). De haven ligt vol dus wij gaan maar voor anker, de Tangaroa kan weer langszij een schip van het ‘Maritime de pecheurs” liggen. Het inklaren gaat erg snel doordat we (bewust) aan het begin van de avond ons melden, men wil dan snel naar huis. We vragen gelijk aan de beambte waar we een taart voor de verjaardag van Silke (8 oktober) kunnen krijgen. Iemand begeleidt ons naar een patisserie waar we voor 120 dinhar (ca 12 euro) de volgende dag een feestelijke taart kunnen ophalen. ’s Avonds versieren we gedeeltelijk de boot, we zijn na een nacht varen helemaal op. Om 7.00u de volgende ochtend is Silke wakker, een uur later is het cadeautjes uitpakken, van Akke’s ouders een fraaie legodoos, wij hebben in Portugal een beige labrador gekocht. Nee, geen echte, het is een speelgoed exemplaar die (met een batterijtje) kan ademen. Ze is er helemaal weg van. We versieren de boot met allemaal vlaggetjes, de Sonnema-vlag in top natuurlijk. Om 10.30u gaan we bepakt met badspullen, schepjes en limonade met de Tangaroa naar het strand. Om 12.00u ga ik de taart ophalen, die natuurlijk nog niet klaar is. Als ik om 13.00u met taart op het strand verschijn heeft iedereen enorm veel trek. En wat voor een taart, een joekel. Er is genoeg voor een andere Nederlandse boot, de Lamawaie met Sander Geelen en 4 man bemanning. Ook de Duitsers Torsten en Imri krijgen een groot stuk. ’s Avonds wordt er geborreld met de Tangaroa en met Jelle en Floor. Zij zijn dertigers en hebben op het laatst besloten een rondje Atlantic te gaan doen. Vervolgens gaan we met ons allen (10-man) eten, onze gereserveerde tafel is weggegeven omdat we een half uur te laat zijn! Het moet natuurlijk niet gekker worden, we hadden zelfs een aanbetaling gedaan. De ober maakt het weer helemaal goed door in koffiekopjes lekkere koele witte wijn te schenken. Marokko is Islamitisch en alcohol mag niet worden geschonken. Uiteraard nemen we nog een tweede kopje ‘koffie’. Na het restaurant wandelen we nog een stukje door de sfeervolle straatjes. Essaouira staat er om bekend dat als je er eenmaal bent, je nooit meer weggaat. En eerlijk gezegd zouden wij daar nog wel een paar weken willen blijven, maar we moeten verder omdat in de herfstvakantie Merel, vriendin van Lotte, ons komt opzoeken.
De windvoorspellingen zijn uitstekend, 20 knoop (windkracht 5) uit het noorden. De volgende ochtend om 11.00 uur vertrekken we. We willen in één keer naar Tenerife, onze langste afstand van bijna 400 mijl (750 km) tot op heden. We verwachten er ruim 3 dagen over te doen. Na vertrek neemt de wind echter al snel toe, het grootzeil wordt nagenoeg geheel gereefd en met een snelheid van ruim 8 knoop schieten wij door het water. De wind loopt op tot bijna 30 knoop ( windkracht 7) en als het donker is voelt dat anders dan gedurende de dag. Het is pikzwarte nacht, gelukkig komt er snel een volle maan. De zee is aanvankelijk wild en gedurende de nacht neemt de golfhoogte toe. De volgende ochtend wordt de zee wat rustiger, de golven worden langer. Lotte en Silke zijn wel wat ‘katterig’, maar van echte zeeziekte is geen sprake. Ze krijgen al aardige zeebenen. De eerste avond bestaat het diner uit crackers, de 2e avond bereid ik een heerlijke tonijnsalade, tonijn uit blik, macaroni, ui, knoflook, paprika, mayonaise en maïs. Na iets meer dan 2 dagen varen komen wij aan in Santa Cruz de Tenerife. Silke vraagt ons: “Zijn de mensen op de Canarische eilanden ook zo arm als in Marokko?”
Al met al was het een unieke ervaring. Het is een compleet andere cultuur. Wierd en ik hebben een lange broek aan als we de stad in gaan. Door niet te scheren, een onopvallend shirtje en sandalen vallen we nauwelijks op. Voor de dames is het toch wel even wennen. Ook zij passen zich aan, ze zijn ‘minder bloot’ gekleed. Zelfs Lotte en Silke houden er rekening mee. Maar het zijn ook vreselijk vriendelijke mensen, ze willen graag weten waar we vandaan komen. Ze spreken redelijk goed Frans, de communicatie verloopt daardoor prima. Blonde kinderen vinden ze enorm leuk. Je kan er lekker eten voor weinig geld. Er is nog veel armoede, voor Lotte en Silke was dit best nog wel even wennen. Maar tegelijkertijd voelden we ons heel veilig. We hadden er graag langer willen blijven om o.a. Marrakesh te bezoeken, dat moet we dus voorlopig nog maar even uitstellen.
Deze nuttige informatie over Marokko kreeg ik van mijn goede vriend Rudolph, blijf dus vooral mailen allemaal!
Hallo! Sàláám
Welkom! Ahlan wa sahlan
Eet smakelijk Eid Mubarik
HALS
Marokko
Op 30 september vertrekken we om 15.00u van Portimao, met een lekker windje en een snelheid van 7 knoop gaan we de eerste nacht in. De Tangaroa met Wierd, Carolien en de kinderen Suze (2) en Tamar (1) varen we samen 200 mijl naar Rabat, de hoofdstad van Marokko. De volgende ochtend moeten we motoren, de zee is nagenoeg vlak. De kinderen willen zwemmen in 3000m diep waterl We leggen de boot stil en hangen een lijn uit. Ze springen met wat aarzeling in het water, al snel zijn ze er (gelukkig) weer uit. Het koelt wel lekker af. Na een kleine twee dagen varen leggen we aan in de Marina Salé aan de linker oever van de rivier. We worden verwelkomd door de havenmeester, politie, douane en zelfs een vrouwelijke dokter met een mondkapje komt bij de Tangaroa aan boord om te kijken of we geen besmettelijke ziektes onder de leden hebben. We vullen voor een ieder een formulier in; als Wierd bij zijn beroep aangeeft dat hij dokter is, geeft de vrouwelijke arts wel aan dat een verdere inspectie van onze gezondheid niet nodig is. De Marina is super beveiligd en zeer luxe. Er worden fraaie appartementen gebouwd en de restaurants en bars zitten ’s avond vol. Rabat lijkt meer op een moderne westerse stad alhoewel de Islamitische cultuur duidelijk merkbar is.
We bezoeken de Medina van Salé, zeg maar de oude binnenstad. We komen terecht in een groep van kinderen die pauze hebben van school. Ze zijn zeer nieuwsgierig naar ons, ze spreken redelijk goed Frans. De conciërge vertelt met trots dat de school nu jongens én meisjes heeft, nog niet zo lang geleden gingen alleen de jongens naar school. Op straat merk je toch wel de armoede. Er is veel afval te zien, we hebben Silke strikte orders gegeven dat ze de honden niet mag aaien. Er zijn bedelaars, ook Lotte en Silke zien het verschil met het welvarende Portugal. We leggen uit dat de kinderen in Marokko geen Nintendo hebben, dat maakt wel indruk. Er zijn overal kleine winkeltjes, nagenoeg alles is verkrijgbaar, maar je moet soms wel even zoeken. De volgende ochtend gaan we worden we door een bootje van de Marina naar de andere kant van de rivier gebracht, samen met de Tangaroa bezoeken we de Oudaïaskasba van Rabat. De kasba is gebouwd door een Arabische stam Oudaïa rond 1700 om de stad te beschermen tegen plunderaars en buitenlandse veroverars. Het is inderdaad onneembaar met zijn enorme muren en torens. We bezoeken de Andalusische tuin en het museum. De Moskee uit 1200 is helaas gesloten. We lopen door de Rue des Consuls, hier moesten vroeger alle consuls verplicht wonen van de Marokkaanse overheid. Ik koop een Marokkaans T-shirt voor waarschijnlijk te veel geld. Er zijn prachtige tapijten, in de kleine straatjes zie je van alles, het lijkt net een grote rommelmarkt. Zelfs de smid is hier nog actief met het lassen van een oude barbecue.
De volgende dag gaan we verder naar El-Jadida (De Nieuwe). Bij het vertrek krijgen we weer het circus van douane en politie, elke haven betekent opnieuw in- en uitklaren. Ze moeten zelf ook een beetje schaapachtig lachen om de bureaucratie. Ze geven zelfs aan dat er honden komen voor controle, als we aangeven dat we graag voor donker (het is inmiddels 19.00u) de haven uit willen zijn, laten ze ons gaan. Een boot van de Marina begeleidt ons en in de ondergaande zon worden we door honderden bewoners ‘uitgekeken’. De volgende ochtend zijn we in El-Jadida, we leggen aan langszij een tweetal schepen van het ministerie “Maritime de pecheurs”. De havenautoriteiten verwachten eigenlijk een ‘presentje’ in de vorm van sigaretten of whisky. Wierd en ik zijn met ons tweeën en dus durven ze het ons niet echt te vragen. Het inklaren gaat echter best wel snel. El-Jadida heeft een bijzondere historie. In 1502 vestigden de Portugezen zich in El-Jadida en bouwden hier een Portugees fort, wat fraai gerestaureerd in. We bezoeken dit fort en de Medina. Er is een Portugese Citerne, zeg maar een groot gedeeltelijk ondergronds waterreservoir om vijandige belegeringen te overleven. Dit reservoir is bij toeval in de 60-er jaren ontdekt. Kinderen springen van de ruim 10 meter hoge stadsmuur in het water en vissersbootjes van soms maar 8 meter lang met BBM lossen hun vangst. Het is een heel spektakel wat de hele nacht doorgaat. Op zee worden we veelvuldig gevraagd of we geen vis willen kopen, we zijn als de dood echter voor schade, de bootjes zijn dan wel klein maar ontzettend sterk.
De laatste stad die we bezoeken is Essaouira (spreek Essa-wera). De haven ligt vol dus wij gaan maar voor anker, de Tangaroa kan weer langszij een schip van het ‘Maritime de pecheurs” liggen. Het inklaren gaat erg snel doordat we (bewust) aan het begin van de avond ons melden, men wil dan snel naar huis. We vragen gelijk aan de beambte waar we een taart voor de verjaardag van Silke (8 oktober) kunnen krijgen. Iemand begeleidt ons naar een patisserie waar we voor 120 dinhar (ca 12 euro) de volgende dag een feestelijke taart kunnen ophalen. ’s Avonds versieren we gedeeltelijk de boot, we zijn na een nacht varen helemaal op. Om 7.00u de volgende ochtend is Silke wakker, een uur later is het cadeautjes uitpakken, van Akke’s ouders een fraaie legodoos, wij hebben in Portugal een beige labrador gekocht. Nee, geen echte, het is een speelgoed exemplaar die (met een batterijtje) kan ademen. Ze is er helemaal weg van. We versieren de boot met allemaal vlaggetjes, de Sonnema-vlag in top natuurlijk. Om 10.30u gaan we bepakt met badspullen, schepjes en limonade met de Tangaroa naar het strand. Om 12.00u ga ik de taart ophalen, die natuurlijk nog niet klaar is. Als ik om 13.00u met taart op het strand verschijn heeft iedereen enorm veel trek. En wat voor een taart, een joekel. Er is genoeg voor een andere Nederlandse boot, de Lamawaie met Sander Geelen en 4 man bemanning. Ook de Duitsers Torsten en Imri krijgen een groot stuk. ’s Avonds wordt er geborreld met de Tangaroa en met Jelle en Floor. Zij zijn dertigers en hebben op het laatst besloten een rondje Atlantic te gaan doen. Vervolgens gaan we met ons allen (10-man) eten, onze gereserveerde tafel is weggegeven omdat we een half uur te laat zijn! Het moet natuurlijk niet gekker worden, we hadden zelfs een aanbetaling gedaan. De ober maakt het weer helemaal goed door in koffiekopjes lekkere koele witte wijn te schenken. Marokko is Islamitisch en alcohol mag niet worden geschonken. Uiteraard nemen we nog een tweede kopje ‘koffie’. Na het restaurant wandelen we nog een stukje door de sfeervolle straatjes. Essaouira staat er om bekend dat als je er eenmaal bent, je nooit meer weggaat. En eerlijk gezegd zouden wij daar nog wel een paar weken willen blijven, maar we moeten verder omdat in de herfstvakantie Merel, vriendin van Lotte, ons komt opzoeken.
De windvoorspellingen zijn uitstekend, 20 knoop (windkracht 5) uit het noorden. De volgende ochtend om 11.00 uur vertrekken we. We willen in één keer naar Tenerife, onze langste afstand van bijna 400 mijl (750 km) tot op heden. We verwachten er ruim 3 dagen over te doen. Na vertrek neemt de wind echter al snel toe, het grootzeil wordt nagenoeg geheel gereefd en met een snelheid van ruim 8 knoop schieten wij door het water. De wind loopt op tot bijna 30 knoop ( windkracht 7) en als het donker is voelt dat anders dan gedurende de dag. Het is pikzwarte nacht, gelukkig komt er snel een volle maan. De zee is aanvankelijk wild en gedurende de nacht neemt de golfhoogte toe. De volgende ochtend wordt de zee wat rustiger, de golven worden langer. Lotte en Silke zijn wel wat ‘katterig’, maar van echte zeeziekte is geen sprake. Ze krijgen al aardige zeebenen. De eerste avond bestaat het diner uit crackers, de 2e avond bereid ik een heerlijke tonijnsalade, tonijn uit blik, macaroni, ui, knoflook, paprika, mayonaise en maïs. Na iets meer dan 2 dagen varen komen wij aan in Santa Cruz de Tenerife. Silke vraagt ons: “Zijn de mensen op de Canarische eilanden ook zo arm als in Marokko?”
Al met al was het een unieke ervaring. Het is een compleet andere cultuur. Wierd en ik hebben een lange broek aan als we de stad in gaan. Door niet te scheren, een onopvallend shirtje en sandalen vallen we nauwelijks op. Voor de dames is het toch wel even wennen. Ook zij passen zich aan, ze zijn ‘minder bloot’ gekleed. Zelfs Lotte en Silke houden er rekening mee. Maar het zijn ook vreselijk vriendelijke mensen, ze willen graag weten waar we vandaan komen. Ze spreken redelijk goed Frans, de communicatie verloopt daardoor prima. Blonde kinderen vinden ze enorm leuk. Je kan er lekker eten voor weinig geld. Er is nog veel armoede, voor Lotte en Silke was dit best nog wel even wennen. Maar tegelijkertijd voelden we ons heel veilig. We hadden er graag langer willen blijven om o.a. Marrakesh te bezoeken, dat moet we dus voorlopig nog maar even uitstellen.
Deze nuttige informatie over Marokko kreeg ik van mijn goede vriend Rudolph, blijf dus vooral mailen allemaal!
Hallo! Sàláám
Welkom! Ahlan wa sahlan
Eet smakelijk Eid Mubarik
HALS
-
15 Oktober 2009 - 17:12
Renske, Jippe, Nora :
Hallo, we vinden het erg leuk om te zien waar jullie allemaal terechtkomen. Mooie foto's. Zo ziet Marokko er dus uit. Heel anders dan Nederland. En wat een lieve hond. Hij is toch wel echt ? Hartelijke groeten van Renske, Jippe, Nora en ook Robert. -
16 Oktober 2009 - 09:51
Rene:
Salaam ma lakum.
Bedankt voor de interessante verslagen. Marocco is inderdaad een heel mooi land, volgende keer moet je inderdaad ook het binnenland bezoeken. Maar missen jullie de Allahu Akbar's niet een beetje, vooral een uur voor zon opkomst?
Ma'a Salama
Rene
-
16 Oktober 2009 - 13:19
Jimmy Lengkeek:
Leuk verslag! En..... leuke foto's van de Tangaroa en haar crew! -
16 Oktober 2009 - 19:20
Rens Dikhoff:
ik ben de moeder van carolien'leuk om jullie site te zien en vooral de foto's. Goede reis en misschien zien we jullie in Gambia. Hartelijke groet Rens Dikhoff. -
19 Oktober 2009 - 21:09
Lisa Brusse:
Lieve alle vier,
Wat maken jullie leuke en mooie dingen mee. Kijk steeds naar het verslag uit.Akke mag wel wat vaker op de foto hoor!Verder prachtige opnames.
Hoe heet het hondje?
Heb nu lekker een weekje vrij.
Lotte en Silke toch ook? Wens jullie een mooie tijd.
liefs Lisa -
20 Oktober 2009 - 10:56
Sander:
Hoi Henri & crew, leuk verslag van Marokko. Wij zijn weer in koud NL. De boot ligt in Las Palmas. Hopelijk tot ziens weer onderweg in de Carieb! Sander v/d Lamawaje. -
02 November 2009 - 21:24
George:
Dag allemaal!
Ik lees jullie verhalen nog altijd met grote interesse. Ik begrijp (en snap!) dat jullie het allemaal enorm naar jullie zin hebben. Erg leuk om te zien dat jullie duidelijk de moeite nemen om er voor de thuisblijvers een leuk een goed leesbaar verhaal van maken: het kost weinig moeite om je eigen beelden bij het verhaal op te roepen! Heel veel plezier, groet van George -
03 November 2009 - 20:29
Rob En Afra:
Hoi Akke, Henri, Lotte en Silke.
Dat was wel ff leuk om jullie op de boot in Santa Cruz de La Palma te bezoeken. Met een tas vol boodschappen voor jullie kwamen we aan boord. Soya cuisine van AH en afbakbrood voor de oversteek. Een nieuwe nederlandse driekleur is ook weer aan boord.
Onze week op La Palma is heerlijk geweest. Prachtige wandelingen gemaakt, gezwommen in zee, genoten van de zon, lekkere tapas gegeten en genoten van het spaanse leven op dit "island bonitas".
Jullie zijn nu vast op La Gomera. In het volgende verslag lezen we graag jullie verdere belevenissen. Wij wensen jullie een goed oversteek eerst naar Cabo Verde en dan Suriname.
Geniet er lekker van, adios Rob & Afra van de THALASSA. -
09 November 2009 - 23:50
Karin Klebe SY Rita:
Beste Akke, Henri, Lotte en Silke, jammer dat we elkaar niet meer gezien hebben in Povoa, toen jullie de fietsen vergeten waren. Wij zijn nu in Lagos aan het werk aan Rita. Dat was hard nodig na 2,5 jaar. Over een paar weken gaan we waarschijnlijk ook naar Marokko. Het klinkt goed. Miepie doet de hartelijke groeten aan Lotte en Silke. -
24 November 2009 - 09:13
Iris En Merel:
hoi allemaal, jullie hebben het leuk,
dat zie ik aan de foto's.
vraagje; waneerkomt lotte weer op msn???
groetjes Iris en Merel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
