Canarische Eilanden

San Sebastiaan de La Gomera 5 november 2009

Bij aankomst op Santa Cruz de Tenerife werden we bij het aanleggen geholpen door Pepe. Zijn boot, de Kahurangi , is een Nieuw Zeeland in 1952 gebouwd wedstrijdjacht voor de America Cup. Zijn dochter Maria en hun beige Labrador Duna zijn aan het zwemmen, de haven ziet er inderdaad schoon uit. Binnen een kwartier liggen Lotte en Silke ook in het water. We trekken de volgende dagen veel op met Pepe. Hij nodigt ons uit voor het zwemparadijs Siam Park; met de vele soorten echt spectaculaire glijbanen spannend, geweldig leuk (voor ons allen) en uniek. Vooral de Tower of Power, met nagenoeg loodrechte glijbaan, van zo’n 100 meter is indrukwekkend. Het gaat écht hard! Ik heb die dag een afspraak met een monteur voor het onderhoud van de motor. Helaas komt hij niet opdagen. Dus gaan de dames met Pepe en Maria mee. Dit park is ook kenmerkend voor Tenerife.
Silke is helemaal gek op Duna, het is ook een schatje. Je moet alleen wel oppassen op je schoenen. Hij neemt ze graag mee, niet zozeer als kluif maar om mee te spelen. We nodigen hun (Pepe, Maria en moeder Maria) uit om bij ons te komen eten. Een paar dagen later worden we ook door hun uitgenodigd voor het eten. Na afloop willen we nog even de stad in, er is ‘straat theater’. Bij vertrek kan ik echter niet mijn sandalen vinden. Duna kijkt ons schaapachtig aan, zo van ‘ik weet nergens van’. Na een aardige tijd zoeken hebben we mijn sandalen gevonden. Het straattheater is erg leuk om mee te maken, wat een sfeer! Alles is in het Spaans, gelukkig is er in het slotnummer een Engelse acteur. Rond middernacht liggen we in ons mandje.
Als één van Pepe’s vrienden afzegt voor een zeiltochtje met de Kahurangi mag ik mee. De voertaal is uiteraard Spaans en eigenlijk is het erg jammer dat ik deze taal niet beheers. Er wordt in zoveel landen Spaans gesproken! We varen de haven uit en hijsen de zeilen. Met 15 knoop wind varen we al snel 9 knoop! Hoe is het mogelijk, wat een snelheid. Het schip snijdt door het water. We lunchen aan boord, kortom uitermate gezellig.

En dan is de grote dag voor Lotte. Merel, haar vriendin komt voor de herfstvakantie bij ons ‘logeren’. Ze komt aan op het vliegveld bij Santa Cruz de Tenerife, dat is door haar moeder nadrukkelijk gecheckt. Dus niet, als Akke zich meldt op het vliegveld, geeft men aan dat Transavia vliegt op het zuidelijke vliegveld. Personeel heeft haar goed geholpen door de Transavia desk te bellen. Merel zat er helemaal niet mee. Als UM-etje (um = unaccompanied minor) werd ze goed begeleid. Na aankomst kon Merel haar koffer uitpakken, bijna de helft waren spullen voor ons. Het leek net ‘pakjesavond’.

We ontmoeten Ko en Marjolein met hun schip Finiststere, een aluminium Allures 44. Hij heeft een auto gehuurd om zijn gasfles te vullen. Hij neemt ook onze gasfles mee. In de loop van de middag zie ik hem weer met een teleurgesteld uitdrukking op zijn gezicht. Na een hele ochtend zoeken heeft hij uiteindelijk het vulstation gevonden, maar die wil geen particulieren helpen. Ik leg het probleem voor bij Pepe, die belt zijn vriend Juani, die geeft aan dat wij de flessen aan de monteur die het onderhoud van onze motor doet mag meegeven. Twee dagen later hebben we de flessen gevuld weer terug.

We besluiten met Merel voor anker te gaan in een baai, tussen de rotsen, in het noorden van Tenerife. We willen voor de zekerheid het anker nog eens testen, deze is in Marokko aardig verbogen. Tony Vonk had al aangegeven dat hij het anker wat aan de lichte kant vond, hij blijkt helaas gelijk te hebben. Tot drie keer toe gooien we het anker uit, maar deze pakt niet. Inmiddels is het donker, we monteren het reserve-anker en deze houdt wel. Ik heb een onrustige nacht ondanks het rustige weer, het is niet het IJsselmeer. Wat als het anker niet houdt en je ´s nachts op de rotsen slaat! Dan is het ‘Rondje Atlantic’ acuut geëindigd in een ‘half-rondje’. Akke, die het ’s avonds ook goed in de gaten houdt en het anker vervolgens volledig vertrouwd, slaapt rustig en de kinderen gelukkig ook. De volgende dag terug naar Santa Cruz de Tenerife. Bij aankomst helpt Pepe ons bij het aanleggen. Hij kijkt wat meewarrig naar ons verbogen anker(tje) dat niet uit één deel bestaat. Als ik aangeef dat we 50 meter ankerketting hebben, kijkt hij me nog somberder aan. Minimaal 100m is volgens hem met zijn (Pacific) ervaring nodig. Samen gaan we naar de watersportwinkel van Juani (die ook de gasflessen gevuld heeft). Vervolgens halen we daar een 20kg (imitatie) Bruce anker uit het schap voor nog geen 100 euro. Dankzij Pepe krijgen we ook nog eens 10% korting.

Pepe’s mening vinden we erg belangrijk. Hij heeft de nodige ervaring met drie oceaanoversteken achter de rug, waarvan één maal de Pacific met een zelfgebouwd Titicaca (zeilvlot van bamboe die duizenden jaren geleden bevaren werd). Als we het boek met het verslag van deze reis doornemen raken we danig onder de indruk. De twee- gelukkig lange- roerbladen braken regelmatig af, na reparatie waren ze elke keer een metertje korter. Aan het eind van de reis lag het vlot bijna een meter dieper in het water. Vanaf het strand in Peru hebben ze een afstand afgelegd van ruim 4000 mijl naar Fiji. Tom Heyerdal heeft dit ook gedaan, maar deze is de 1e 100 mijl gesleept voordat zij gunstige wind hadden.

Met Merel varen we naar Santa Cruz de La Palma op het eiland La Palma. Een tocht van 100 mijl met nauwelijks wind maar wel met een behoorlijke swell. Voor Merel haar eerste zeereis. Toen de havenpier in zicht was, knapte ze helemaal weer op! Op La Palma huren we een auto en doen we een bergwandeling. Wat een fraai eiland is dit! Dit is ook ze typerend voor de Canarische Eilanden. Op de kleinere eilanden als la Palma en La Gomerera is absoluut geen sprake van massatoerisme, dit in tegenstelling tot Tenerife en Gran Canaria.

Op La Palma ontmoeten we ook Rob en Afra. Wij hebben hun 12 jaar daarvoor leren kennen op La Gomera, zij waren toen één jaar aan het zeilen met hun 2 zoons , dat was hun tweede rondje Atlantic. Ze nemen ook nog heel wat spullen mee uit Nederland voor ons.

Na La Palma varen we naar Los Christianos op Tenerife. De tijd met Merel is omgevlogen. Als afscheid gaan we nogmaals naar het Siam waterpark, maar nu met Henri en Merel erbij. Om 18.00u moeten we ons nog haasten om tijdig op het vliegveld te zijn, het afscheid van Merel is emotioneel , vooral voor Merel en Lotte, maar voor ons net zo goed.

De volgende dag steken we over naar La Gomera, slechts een paar uur varen. Daar komen we de Nederlandse vloot weer tegen. De Brandaan en de Tangaroa hebben we al eerder ontmoet. We komen ook de Pjotter en de Mjolner tegen. Jan Bart van de Victory meld zich bij ons, ‘hij had al veel van ons gehoord’. Hij en Monique zijn met hun 15 meter lange schip onderweg. De Tangaroa en de Pjotter vertrekken de volgende dag richting Gambia. Een dag later vertrekt de Victory met een Canadees schip. Vervolgens de Mjolner, allemaal richting Gambia. Ze hebben met ruim 30 knopen (windkracht 7) volgens onze informatie allemaal behoorlijke harde wind, per SMS hebben we inmiddels bericht gekregen dat ze allemaal veilig zijn aangekomen. Op 2 november is Lotte jarig, 11 jaar geworden en dat vieren we met gebak! Eileen en Mark (we hebben inmiddels een lijstje gemaakt vanwege alle namen) zijn ook van de partij. Eileen was de dag ervoor jarig en wij zijn op haar surpriseparty geweest. Onze achterburen, die met hun catamaran charteren nodigt Lotte ook uit. Gezellig! ’s Avonds eten we van de barbecue, die we als afscheidscadeau van George en Monique hebben gekregen. Een dag later vertrekken ook de Brandaan en de Barbarossa, ook richting Gambia. Na Lotte’s verjaardag maken wij ons klaar voor onze eigen oversteek. We hebben denk ik wel zes winkelwagens - waaronder 30 vijfliter cans met drinkwater - volgeladen en in onze boot gestouwd. In onze watertanks zit 300 liter water, in jerrycans nog eens 250l. De tanks met 250l diesel vullen vlak voor vertrek, alsmede nog eens 150l in jerrycans. De lijst met klusjes hebben we afgewerkt. We vertrekken op 5 november naar de Kaap Verden.

De Kaap Verden ligt 800 mijl naar het zuiden. We passeren op 8-11 de 20 graden lijn Noorderbreedte. Onderweg lezen we veel, jullie boeken komen goed van pas. De twee (Griekse) blauwe ogen, die we bij vertrek gekregen hebben, zijn zorgvuldig opgehangen en zorgen voor het nodige geluk. De drop van o.a. onze buren is allang op, maar gelukkig hebben zowel Merel als Rob en Afra weer wat meegenomen. De kaart met sterren van Erik en Liesbeth komt goed van pas, het blijft indrukwekkend om in een donkere nacht te varen. Van beneden horen we het geraas van de boot die door de golven snijdt, kijk je naar boven dan ervaar je de immense stilte van het heelal met al haar sterren. We doen veel spelletjes met de kinderen (alle cadeau’s die we bij ons afscheid van jullie hebben gekregen, komen dus zeer goed van pas) en uiteraard ook ‘school’. Na iets meer dan vijf dagen varen komen we op 11 november, de dag van Sint Maarten, na een voorspoedige reis aan in de plaats Mindelo op het eiland Sao Vincente.
HALS