Kaap Verdie

Mindelo, 19 november 2009

Kaap Verdië

We komen aan in Porto Grande en de daarbij horende plaats Mindelo. Dat is de hoofdstad van het eiland Sao Vicente op de Kaap . Kaap bes Verdië bestaan uit een tiental eilanden en ligt een paar honderd kilometer van Afrika. Op Kaap Verdië regent het nauwelijks, de lucht is heiig, dat komt niet alleen doodrat deze vaak vochtig is, maar ook door de zanddeeltjes vanuit de Sahara. De mensen zijn erg arm, gelukkig gaat het de laatste jaren beter, o.a. door het toerisme. Daarnaast zijn er ook veel Kaap Verdianen die vanuit het buitenland geld naar huis sturen. Er wonen meer Kaap Verdianen in het buitenland dan op Kaap Verdië zelf! In Nederland wonen zo’n 30.000 Kaap Verdianen vooral in Rotterdam en Amsterdam. Ze zijn erg vriendelijk en open, velen spreken redelijk Engels, ook worden we een paar keer in goed Nederlands aangesproken, veelal heeft men dan een aantal jaren in Nederland gewerkt.

Er is een gloednieuwe marina in Mindelo. Het wordt gerund door een Duitser. De tarieven zijn idioot hoog. We besluiten om één dagje de jachthaven in te gaan en daarna maar weer voor anker. Bij het bezoek aan douane en politie worden we begeleid door Louis, hij is een ‘bootboy’, de komst van de jachthaven gaat echter ten koste van zijn inkomsten. Hij heeft het niet makkelijk, meestal geven we hem 200 escudo’s, ongeveer 2 euro. Hij sjouwt onze was naar wasserette en wijst ons waar we het best boodschappen kunnen doen. Hij is steeds bij ons als we de stad ingaan, af en toe worden we er moe van. We gaan een dag naar het naburige eiland Santa Antao, Louis wil heel graag op onze boot passen. We hebben discussie of we de boot wel of niet open moeten laten. Niet zozeer dat we bang zijn voor onze bezittingen, maar vooral vanwege het contrast in rijkdom,. Henri vindt dat we hem wel of niet moet vertrouwen en we besluiten het te doen.

Het bezoek aan het naburige eiland Santa Antao is top. Na aankomst komt iemand op ons af die een ‘toer’ over het eiland aanbiedt. Met twee Duitsers die halverwege uitstappen en verder gaan wandelen gaan we de minibus in. Als we stopen op een helling zien we de noordzijde, we zien echter slechts een witte deken van wolken. Het eiland heeft door zijn hoge bergen (bijna 2.000m) gelukkig veel regen en dus mogelijkheden voor landbouw. We hebben een fraaie wandeling naar een vulkaankrater, onderweg komen we bepakte ezels tegen, producten van het land worden op die manier vervoerd naar de begaanbare weg en vervolgens met Alluguer (taxi, bus en vrachtwagen tegelijkertijd) en boot naar Mindelo. Uiteindelijk dalen we fraaie bergweg af naar Ribeira de Grande. Via de kustweg komen we eind van de middag weer aan bij de boot, die ons naar Mindelo terugbrengt. Louis haalt ons met onze dinghy op, de boot is netjes op orde.

We ontmoeten Kees en Trees van de Rebel, zij zijn met hun Victoire 1200 sinds dit voorjaar onderweg en willen eind mei weer terug zijn. We gaan met ze uit eten in Pico Pau, een tip van Louis. Het eten is prima en uitermate gezellig. De volgende dag vertrekken zij al naar Suriname, over een paar weken zullen we hun daar weer terugzien. Uiteraard zwaaien en toeteren (een traditioneel gebruik als iemand vertrekt voor een oceaanoversteek) wij ze uit.

We ontmoeten ook de Franse familie Jeff en Nathalie met hun kinderen Clement (12) en Manon (9). Hij heeft hun aluminium schip van bijna 20 meter zelf in 5 jaar gebouwd, naast zijn werk. We gaan bij ze eten, wij zorgen voor de pastasaus, zij graag de spaghetti maken. Akke krijgt de indruk dat zij de pasta zelf maken. Uiteindelijk blijkt dat ze 60 kilo pasta bij de macro op Gran Canaria ingeslagen hebben. Er worden wat matrassen en andere dingen aan de kant gelegd om erbij te kunnen komen maar dan had je ook meteen een pak van 5 kilo! Uitermate gezellig. Twee dagen later gaan we samen eten in Club Nautique. Hier speelt iedere avond een bandje van twee zeer goede gitaristen en wie witl pakt de microfoon. Silke heeft een dag daarvoor ‘opgetreden’, zonder enige schroom zong ze het Surinaamse lied Biki Kaaiman.

Louis komt overstuur naar onze boot gezwommen, het duurt even voordat we hem kunnen overreden even aan boord te komen. Met Kees en Trees hebben we een andere ‘bootboy’ ontmoet en wat die gezegd heeft weten we niet maar hij denkt dat we met die andere bootboy in zee zijn gegaan. We leggen hem uit dat dit absoluut niet het geval is. Het lijkt snel Snel opgelost maar er zit Louis lijkt nog niet helemaal gerustgesteld. Akke brengt hem met de dinghy naar het strand, hij is veel onsamenhangender dan anders. Akke praat nog een keer met hem, wel begrijpen we dat hij gezien onze rijkdom meer cadeaus had verwacht. Binnen twee dagen is het geld wat wij hem hebben gegeven weer op, daar had hij een week van kunnen leven. Het T-shirt dat wij hem gaven, heeft iemand anders aan! Twee dagen later is Louis weer gelukkig als vanouds.

We hebben al sinds La Gomera last van een lekkende O-ring van de waterpomp, aan de motorzijde. Ik heb deze ring al 3 keer vervangen, echter zonder het gewenste resultaat. Doordat ik te veel kracht heb gezet is zelfs een stukje schroefdraad afgebroken, toen heb ik toch even heel hard gevloekt. Daar wordt je toch echt depressief van! Jeff adviseert een ‘pakking’ te snijden en levert ook nog het materiaal aan. De volgende ochtend snij ik de pakking uit en monteer ik de waterpomp weer met een langere schroef, die lijkt na ruim een uur proefdraaien te houden. Vanochtend wilden we de haven in, nog even de motor contoleren en ja hoor, na 10 minuten lekkage. Zo kom je nooit uit je ‘midlife crisis’. Jeff was weg, dus Mark geraadpleegd. Mark is gisteren aangekomen. Hij heeft een ander idee, dat ga ik niet utleggen - dat is me te ingewikkeld - maar het werkt. Tot op heden lekt er geen olie. ’s Avonds nodigen we Mark en Eileen uit om bij ons Lasagne te komen eten. Eileen neemt haar gitaar mee, Lotte en Silke spelen proberen op de keyboard mee te spelen. Wij hebben hun op La Gomera leren kennen, wij hebben daar Eileens verjaardag gevierd, de volgende dag waren zij bij Lotte’s verjaardag. Zij hebben 7 dagen over de oversteek naar de Kaap Verdië gedaan, vooral omdat er zo weinig wind was. Wel relaxt vonden ze.
Mark heeft mij vandaag dus geholpen met de motor. We hebben water getankt, diesel is aangevuld en we hebben al wat boodschappen gedaan. We bezoeken de politie, wel een grappig gezicht als ik binnenkom. Eén is bezig met het huiswerk voor zijn avondstudie, één ligt letterlijk te slapen, gelukkig is er ook nog iemand om de paspoorten af te stempelen. Daarna nog even naar de havenautoriteiten, waar ze ons formulier kwijt zijn. Al met al ben ik binnen een uur weer terug op de boot, eigenlijk best wel snel. De onderkant van de boot hebben we al tijdens het zwemmen schoongemaakt, we willen geen aangroeiing, want dat haalt de snelheid er uit. Onze was hebben we ook al opgehaald. Morgen nog even boodschappen doen, daarna willen wij vertrekken voor de 1.900 mijl (3.500 km) lange oversteek naar Suriname. Voor Louis hebben we een volle AH tas klaar staan met vooral kleding en eten als afscheidscadeau.

HALS