Carriacou

Carriacou, 24 februari 2010

Akke neemt de kans waar om haar wens voor een ‘speciale’ retraite elders te vervullen en na een emotioneel afscheid vertrekt ze per vliegtuig uit het oog!

Op vrijdag 19 februari gaan we om 13.00u het water in, we hebben een maand op de kant gestaan en zijn het behoorlijk zat. Niet alleen de muggen zijn knap lastig maar ook het stof van andere boten is erg vervelend. Vaak is dat behoorlijk ongezond spul, zo zit in antifouling al snel 40% koper, als iemand dat met een schuurmachine afschuurt komt er behoorlijk wat van in de lucht , op onze boot maar ook ín onze boot. We voorkomen dat zoveel mogelijk door overdag alle luiken zo veel mogelijk dicht te laten, de temperatuur loopt daardoor al snel op tot 35 gr.
Nadat we het water zijn ingegaan varen we vervolgens direct door naar Carriacou, een tropisch eilandje op 40 mijl ten noorden van Grenada. We vertrekken met een goede wind van 15 knopen, windkracht 4. Zolang we in de beschutting van het eiland varen, is het erg comfortabel, maar daarna komen we op open zee en neemt de wind toe tot kracht 6, bij een snelheid van 10 knoop besluiten we toch maar een rif te leggen. Het laatste stuk is pal in de wind en we halen de zeilen naar beneden en zetten de motoren aan. Door tegenstroom is onze snelheid nog geen 4 knoop, na twee uur motoren komen we in het donker aan in Tyrell Bay., om 20.00u laten we het anker vallen.

De volgende dag verleggen we de boot meer naar het strand, Lotte en Silke gaan bij de Kim op bezoek. Zondag bezoeken we samen met de Kim, met onze boot, White Island. We snorkelen en wandelen rondom het ‘witte’ eiland. ’s Avonds blijven Bas, Reina en Kim eten.

Kim gaat sinds een paar dagen naar een lokale school. De volgende ochtend gaat Silke ook mee. School begint om 9.00u en duurt tot 14.30u. Voor het eten betalen we één EC dollar, ongeveer 0,3 euro. Die dag gaan wij naar Hillborough, als we terugkomen wandelen we nog een stuk en om 14.30u halen we de kinderen op. Als we vragen hoe het was antwoord Silke: “Ze slaan de kinderen met een stok”. Dat was ook gelijk de laatste schooldag.

De volgende ochtend worden we letterlijk en figuurlijk met een schok wakker. Ons anker is gaan krabben en we liggen tegen de ankerlijn van de achterbuurman, een chartercatamaran. De charterboot ligt aan een mooring en de aardige Duitser zeiler gooit los, vervolgens gaan wij aan de mooring liggen. Samen met Bas probeer ik ons anker op te halen, maar deze blijft ergens achter steken. Ik spring het water in, met snorkel en zwemvliezen en zie dat ons anker achter een ketting blijft haken. Het is er 4 meter diep, dus uiteindelijk duik ik maar naar beneden, het lukt maar leuk is anders; de druk op mijn oren is enorm. 'Je moet ook klaren' antwoordt Silke, ze heeft haar duikdiploma en heeft natuurlijk helemaal gelijk. Maar als je zelf duikt (zonder flessen) en weet dat je maar beperkte tijd hebt, is het toch even anders. Het lukt me om met 2 rukken het anker vrij te krijgen. Maar ik doe dit nooit meer! Van Jeroen (Mjolner) hoorde ik dat hij eens een keer tot 7 meter is gedoken. We ankeren opnieuw, maar ’s avonds merken we weer dat we opnieuw krabben. Gelukkig helpen Reina en Bas ons, we pikken de mooring weer op. De volgende ochtend vervangen we het Bruce anker door het reserve Plastimo anker. Tyrell Bay waar we liggen staat bekend om een wat zachte ondergrond. Het reserve anker doet het tot op heden uitstekend.